ИЗГУБЕН ПАТНИК

Еј патниче

Доаѓаш ли да останеш

Или на минување си?

Одот ти е забавен

Како почетокот на орото

На она нашето, “тешкото”.

Можеби не знаеш

Можеби не ме разбираш,

Јас сум Македонка

Ти зборувам на Македонски

А ти се чудиш

Ме гледаш, не зборуваш

Мислите ти одлутале пак

Ни сјајот на сончевиот

Зрак не може

Да го осветли твојот мрак.

Години и векови минаа

Врвици, колони од луѓе

Мајки страдни, жални останаа

За чедата свои

Кои во војна за родната земја

кои по белиот свет,

останавме сами,

Чемер и јад остана в душа

Ни име не ни се знае веќе

Од крвожедни волци

Не сардисаа од сите страни.

И ене, погледај таму

Темен облак се зададе пак

Везилката престана да везе

Тешкото стана најтешко

Денови не се веќе денови

А ѓерданот натежна на гради.

И народот трпи, трае, трепери

И чекорот му стана тежок

И погледот сив и нем

Исто како твојот

Ете ќе падне, се измори веќе.
Gordana Dimovska